"Αυτό για του ξένους λέγεται κοινωνική αλληλεγγύη!..."

Αντιγράφουμε: “Στην Αμερική έχει αρχίσει το εξής φαινόμενο: στα καλά του καθουμένου, εκεί που κάποιο μαγαζί πάει για κλείσιμο λόγω χρεών, πέφτει σύρμα (SMS, FACEBOOK) και πλακώνει κόσμος που αρχίζει να αγοράζει ότι βρει μπροστά του.

Οι ιδιοκτήτες από άφραγκοι και χρεωμένοι ξεπουλάνε σε μία μέρα !!!! και γλυτώνουν το κλείσιμο. Αυτό για τους ξένους λέγεται κοινωνική αλληλεγγύη. Κάτι που στη χώρα μας, έχει εκλείψει από το '60 !!! Καιρός και εμείς να κάνουμε κάτι.”

Με αυτές τις φράσεις ξεκινάει μια έκκληση που μας προτείνει να αποφεύγουμε τα κινέζικα, να ενισχύουμε τα μικρομάγαζα της γειτονιάς μας και να καταναλώνουμε Ελληνικά και όχι ξένα προϊόντα. Και μάλιστα τα φτηνά.) Όχι τα ακριβά -λέει- του τύπου γιαούρτι ΦΑΓΕ). “Ας οργανωθούμε : ενημερώστε φίλους και γνωστούς για ευκαιρίες! Στα ψώνια, τη βενζίνη, το γάλα, τα ρούχα, το ψωμί.” Και “λογικό” ακούγεται και “πατριωτικό”. Παρόμοιες εκκλήσεις προτείνονται συχνά στο διαδίκτυο σαν λύση για το ξεπέρασμα της κρίσης που δεν φαίνεται το τέρμα της.

Το να προτιμάμε τα Ελληνικά προϊόντα είναι μια θετική σκέψη. Το να θεωρούμε όμως ότι με αυτό τον τρόπο θα ξεπεράσουμε την κρίση είναι τουλάχιστον αφελές, αν όχι ύποπτο. Ας δούμε μερικές αντικειμενικές δυσκολίες:

• Όταν τα Ελληνικά προϊόντα είναι ακριβότερα από τα ξένα, που θα βρει χρήματα ο άνεργος, ο μεροκαματιάρης, ο φτωχός για να προτιμήσει τα ελληνικά προϊόντα; Σε συνθήκες κρίσης αυτό είναι από δύσκολο έως αδύνατο.
• Όταν τα γεωργικά μηχανήματα, τα εργαλεία, οι σπόροι, τα λιπάσματα, τα ραντίσματα, τα μέσα μεταφοράς, διακίνησης και συντήρησης των προϊόντων είναι εισαγόμενα, πόσο Ελληνικά είναι τα Ελληνικά προϊόντα και πόσο ανταγωνιστικές μπορεί να γίνουν οι τιμές τους στην αγορά;
• Όταν παρ' όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα οι Έλληνες παραγωγοί αναγκάζονται να πουλήσουν στους μεγαλεμπόρους ακόμα και κάτω του κόστους τα προϊόντα τους, με ποιο τρόπο μπορούν να εμποδίσουν του μεγαλεμπόρους να τα πουλάνε στο λαό σε όποιες υψηλές μονοπωλιακές τιμές θέλουν;
• Όταν τα Ελληνικά προϊόντα είναι ποιοτικά χειρότερα από τα ξένα αρκεί το επιχείρημα ότι “τα λεφτά θα μένουν στην Ελλάδα” για να πεισθεί ο Έλληνας “καταναλωτής” να τα αγοράζει;
• Τα μονοπώλια θεσπίζουν “πρότυπα” (standards) παραγωγής και πώλησης. Μερικά από αυτά τα πρότυπα είναι απαραίτητα, διότι πράγματι προστατεύουν τη δημόσια υγεία και ασφάλεια, ενώ πολλά άλλα είναι τεχνητοί περιορισμοί ώστε τα μονοπώλια να εξοντώνουν τον μικρό ανταγωνισμό. Πως μπορεί να επιβιώσει ο Έλληνας παραγωγός μέσα σ' αυτό το... “υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον”;
• Όταν η τραπεζική χρηματοδότηση, το φορολογικό σύστημα και γενικότερα οι καπιταλιστικοί κρατικοί μηχανισμοί ευνοούν τα μονοπώλια ενώ ταυτόχρονα στραγγαλίζουν τον Έλληνα μικροπαραγωγό, πως θα μπορέσει αυτός να επιζήσει για να τροφοδοτήσει την αγορά με τα προϊόντα του;

Χίλια-δυο τέτοια προβλήματα υπάρχουν που κάνουν μη εφαρμόσιμη τη “λογική” έκκληση για να λυθεί το πρόβλημα της κρίσης με την υποστήριξη των ελληνικών προϊόντων.

Έστω!... Αν όλα πάνε καλά και αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα σωνόμαστε;

Ας υποθέσουμε όμως πως ο ουρανός βρέχει λύσεις για όλα τα παραπάνω προβλήματα και οι Έλληνες παραγωγοί καταφέρνουν να ορθοποδήσουν, να κάνουν βιώσιμες και σύγχρονες επιχειρήσεις που παράγουν φτηνά και καλά προϊόντα. Τι θα συμβεί; Πόσο θα διαρκέσει αυτό το “θαύμα”, αυτή η φανταστική αρμονία προσφοράς και ζήτησης, ο μαγικός γάμος ανάμεσα στην ηθική και την αστική πολιτική; Ούτε στιγμή.

Ο βασικός και σιδερένιος νόμος του καπιταλισμού είναι το κέρδος. Αυτό δεν είναι θεωρία. Είναι η πρακτική που λειτουργεί συστηματικά και καθημερινά μπροστά μας. Όταν μια ελληνική εταιρία -ανθούσα ή προβληματική- βρει πιο φτηνά εργατικά χέρια σε άλλη χώρα για να αυξήσει τα κέρδη της, κλείνει την εταιρία στην Ελλάδα και μετακομίζει στο εξωτερικό. Αν δε μετακομίσει ολοκληρωτικά μπορεί να μετακομίσει μόνο τα κέρδη της, τα κεφάλαιά της, να τα κάνει καταθέσεις στο εξωτερικό, να αγοράσει ξένους τίτλους. Η συνθήκη του Μάαστριχτ επιτρέπει τη διακίνηση κεφαλαίων μέσα στην ΕΕ. Εδώ το όνειρο τελειώνει και η ελπίδα για λύση επιστρέφει στο σημείο που ξεκίνησε. Ξαναγίνεται εφιάλτης.

Υπάρχει άραγε διέξοδος;

Είναι άραγε όλα μαύρα κι άραχνα; Δεν μπορούμε να βάλουμε ένα τέλος στην κρίση; Θυμίζουμε ότι οι Ινδοί λένε πως “αν το τέλος δεν είναι καλό, τότε αυτό δεν είναι το τέλος”. Κι εμείς πρέπει να εφαρμόσουμε μια λύση που να είναι ρεαλιστική και πρακτικά εφαρμόσιμη.

Το λάθος στο συνταγολόγιο που κυκλοφορεί στο ίντερνετ είναι η βάση στην οποία στηρίζεται η λογική του. Το συνταγολόγιο κινείται μέσα στη λογική του κοινωνικού συστήματος που παράγει και αναπαράγει τα αδιέξοδα. Προτείνει την εφαρμογή ηθικής και δικαιοσύνης μέσα στο σύστημα που δικαιώνει την ανηθικότητα, την αδικία, δηλαδή την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν μπορεί να ξεφυτρώσει λογική θεμελιωμένη στην παράλογη αποδοχή της εκμετάλλευσης. Αυτό ισχύει τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλες τις καπιταλιστικές χώρες, με κρίση ή χωρίς κρίση.

Το κοινωνικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με εξυπνάδες ή κουτοπονηριές. Τη λύση θα φέρει η σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις που αγωνίζονται για να καταργήσουν την εκμετάλλευση και σ΄ αυτές που τη δημιουργούν, την υποστηρίζουν και την ανέχονται.

Το πλήρες κείμενο που κυκλοφορεί στο ίντερνετ.

dioti.gr