Πανηγύρια...

Οι πανηγυρισμοί στη χτεσινή «Αυγή» δεν έχουν προηγούμενο. Μέσα στην παραζάλη, λοιπόν, του ενθουσιασμού τους γράφουν: «Οι αστοί δεν τρομάξανε. Την εμπιστεύτηκαν (σ.σ. την αριστερά), κάνοντας ένα βήμα που μπορεί ν' αποδειχθεί πολύ μεγάλο. Που ενδέχεται να σημάνει, επιτέλους, το τέλος του εμφυλίου»!

Ετσι είναι ακριβώς. Οι αστοί δεν τρομάξανε. 
Αλλωστε, ένας επιφανής εκπρόσωπος της τάξης τους, ο μεγαλοβιομήχανος Τζ. Ανιέλι, το αφεντικό της FIAT, δήλωνε σε ανύποπτο χρόνο, για τους «αριστερούς» Ντ' Αλέμα και Πρόντι (ο τελευταίος τα έχει μέλι - γάλα με τον ΣΥΡΙΖΑ): «Το προσόν της Αριστεράς είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που δεν είχε πετύχει πριν απ' αυτή η Δεξιά». 
Όσο για τον «εμφύλιο», δηλαδή την ταξική πάλη, η κυρία που υπογράφει το άρθρο θα πρέπει να ξέρει ότι δεν τελειώνει, όσο και αν προσπαθήσουν. Το κεφάλαιο, του οποίου οι εκπρόσωποι έχουν σπεύσει να δώσουν τις ευλογίες τους στη νέα κυβέρνηση, θα συνεχίζει να ζητά το ξεζούμισμα των εργαζομένων και αυτοί θα συνεχίζουν να παλεύουν μέχρι να τελειώσουν για πάντα με το κεφάλαιο. Αυτό θα είναι το έργο μιας κυβέρνησης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας και τότε θα έχουν κάθε λόγο να τρομάξουν οι αστοί!

Στη διπλανή σελίδα, άλλο άρθρο πανηγυρίζει που «έχουμε κυβέρνηση της Αριστεράς», που «πετάξαμε από πάνω μας το άγος της χειρότερης κυβέρνησης», που «απαλλαχθήκαμε, επιτέλους, από το κόμμα - εταιρεία που λέγεται ΠΑΣΟΚ» (ίσως όταν τα έγραφε να μη γνώριζε ότι στην κυβέρνησή του εκπροσωπείται δεόντως και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν μπορεί να μην πήρε χαμπάρι ότι όλο το κόμμα του είναι το ΠΑΣΟΚ σε νέα συσκευασία...)!

Πανηγυρίζει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου με ολίγον ΔΗΜΑΡ και μπόλικο ΠΑΣΟΚ, που εγγυάται τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, της κυβέρνησης που δεν τρομάζει τους αστούς, αλλά την εμπιστεύονται, είναι -άκουσον, άκουσον- το ...όραμα για το οποίο έδωσαν τη ζωή τους εκείνοι που «έλιωσαν στις φυλακές και τα ξερονήσια, που στήθηκαν στους τοίχους της Καισαριανής και της Κοκκινιάς», όραμα που τάχα ευοδώνεται και γι' αυτό «..."στο τραπέζι της χαράς της πρώτης/στη νίκη, στης ελπίδας τη γιορτή/ο Μπελογιάννης θα ν' πανηγυριώτης..."»! 

Το αίσχος τους δεν έχει όριο!