Ζουγανελολουδοβικοχαρρυκλυννοφιλοσοφίες…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Αρκετές αντιδράσεις έφεραν οι πρόσφατες δηλώσεις του Μ. Γλέζου, προσωπικά την κριτική μου και την οπτική μου την έχω καταθέσει εκεί. Στο παρόν άρθρο θα αναφερθώ στην κριτική που του ασκήθηκε από κάποιους «ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού» η οποία γίνεται από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά από τη δική μου. Έχουν ενδιαφέρον οι σχετικές δηλώσεις, διότι φανερώνουν και αντανακλούν τις απόψεις μιας μεγάλης μερίδας, μάλλον της κυρίαρχης, του χώρου της διανόησης και των τεχνών. Τις παραθέτω με την χρονική σειρά με την οποία υπέπεσαν στην αντίληψη μου και τις χρησιμοποιώ ως σημείο εκκίνησης για την ανάλυση που θα ακολουθήσει:

Χάρρυ Κλυνν:

» Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Βλάπτεις, δυστυχώς, σοβαρά την Αριστερά σύντροφε, την τραυματίζεις, κι εκεί που είναι να σηκωθεί για να σταθεί στα πόδια της, μπανγκ-μπανγκ την ξαναρίχνεις στο χώμα. Κουράστηκαν οι πολίτες να ακούνε πόσο δίκαιο έχεις εσύ και πόσο άδικο έχουν οι άλλοι… Πόσο «ήρωας» είσαι εσύ και πόσο δεν είναι οι άλλοι. Ο κάθε αγωνιστής με τον τρόπο του, ήρωας είναι κι αυτός σύντροφε. Το λυπηρό είναι ότι αυτήν την καινούρια, τη σύγχρονη Αριστερά, την «κυβερνώσα» όπως την αποκαλούνε, όσο κι αν προσπαθήσεις δε θα μπορέσεις μάλλον να την κατανοήσεις… Λείπουν πολλοί κρίκοι από την αλυσίδα σου! Σαν Μικέλε σύντροφε… Η βάρκα πλέει προς την άλλη όχθη και οι συνομιλίες των συντρόφων ηχούν παράξενα στ’ αυτιά μας… Λόγια αλλόκοτα, ακαταλαβίστικα για ΄μας… Τη συνέχεια την ξέρεις, και το τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει, με όλο το συμβολισμό που εμπεριέχει, όταν είσαι μόνος σου, χωρίς την παρέα του ήρωα Γλέζου, κι αυτό το ξέρεις. Κακός σύμβουλος ο πολιτικός ναρκισσισμός σύντροφε. Ασφαλώς, έχεις τη γνώμη σου, αλλά καλά θα κάνεις να την κρατήσεις για τον εαυτό σου. Σε πληροφορώ, όμως, ότι αυτό το είδος των επικοινωνιακών «ακροβατισμών» δεν το έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ του 50%, ούτε και που το φοβάται… Αυτό μας έλειπε… Τα μόνα μπράβο που θα εισπράξεις στην προκειμένη περίπτωση, θα είναι από τα κατάλοιπα της Σαμαρικής ακροδεξιάς και τα χειροκροτήματα από κάποια αποστεωμένα κομουνιστοειδή κρουπούσκουλα που υπάρχουν, για να λένε μόνο ότι υπάρχουν. «

Στάσου μια στιγμή ρε Χάρρυ για να καταλάβω κι εγώ τι μας λες… εσύ δεν καταλαβαίνεις τα λόγια της κυβερνώσας, ηχούν παράξενα στα αυτιά σου, ακαταλαβίστικα, αλλά μας λες να τη στηρίξουμε; Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που σου συμβαίνει, απλά τώρα άλλαξες μετερίζι.

Και ποιός είσαι εσύ ρε φίλε που θα απαγορεύσεις στον, κατά τις δικές σου δηλώσεις, τεράστιο Γλέζο να πει τις απόψεις του, αυτά είναι φασιστικά πράγματα. Μήπως είναι τεράστιος όσο λέει αυτά που σου αρέσουν, δηλαδή όσο λέει ευχάριστα ψέματα, και «μικραίνει» όταν λέει άβολες αλήθειες(έστω και αν πίσω από τις άβολες αυτές αλήθειες υπάρχουν πονηρές σκοπιμότητες);

Για το τέλος ο Χάρρυ δεν χάνει ευκαιρία να χτυπήσει το ΚΚΕ, βλέπεις του χαλάει τη σούπα και δεν μοιράζεται την αισιοδοξία του για την νέα κυβέρνηση, έστω και αν ο ίδιος ομολογεί πως δεν την καταλαβαίνει.

Συνεχίζουμε με Γιάννη Ζουγανέλη:

«Σεβαστέ και αγαπημένε πατριώτη και αγωνιστή Μανώλη Γλέζο. ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα απ όλους μας οτι η πολιτική εκτός όλων των άλλων είναι και τέχνη του συμβιβασμού. Κάνε μας να χαρούμε με τις επιτυχίες μη μας γυρνάς πίσω. Κάνε να νοιωσουμε ακόμα λιγο την αξιοπρέπεια μας. Μην κατεβάζεις τη ψυχολογία. Άσε τον έλληνα να χαίρετε την επιστροφή του στη πολιτικοποίηση. Μη αδειάζεις Τους συναγωνιστές σου. Άσε να ελπίζουμε για να δημιουργήσουμε επιτέλους. Μην δίνεις τροφή σ αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε. Η πολυφωνία είναι καλή άμα φέρνει αρμονία και όχι διάλυση. ΕΣΥ σ όλη μου τη ζωή ήσουν πρότυπο και μέντορας για μενα. Μη με κανεις ν απορώ τωρα. Δες τον Τσίπρα δεν το εγγόνι σου που θέλει στοργή και αγαπη. Κι άμα εχεις να του πεις τιποτα πέστο στ αυτή μην το ακούσουν οι φαιδροί οι ασήμαντοι οι εθνικοί μειοδότες. Και μη ξεχνάς οτι καλώς αυτή τη νεανική προσωπικότητα εμπιστεύτικε ο λαός μας. Και είναι αυτός ο πολιτικός που ένωσε ετερόκλητες δύναμης της αριστεράς και όλοι τωρα έχουν φωνή. Ας παλέψουμε με συντροφικότητα ακόμα και τον ιδεολογικά αντίπαλο για να πάμε στη ζωή με αξίες. Μη βάζεις σπόρους εκει που δε θα φυτρώσει τιποτα. Ολα αυτά επειδή σ αγαπω.»

Έλα ρε Γλέζο μη μας τη σπας τώρα, δηλαδή επειδή συμβιβαστήκαμε να μην μπορούμε να χαρούμε λίγο την αυταπάτη, μη γίνεσαι σπασαρχίδας. Εγώ δεν έχω πρόβλημα να λες ότι θέλεις παππούλη Γλέζο, μόνο την αλήθεια μην πεις, κράτησε τη για τον εαυτό σου, μη δίνεις τροφή στα κομμούνια τους εθνικούς μειοδότες(γιατί αυτούς εννοεί ο Ζουγα όταν λέει μη δίνεις τροφή σε αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε, τουλάχιστον οι πρόσφατες δηλώσεις του αυτό δείχνουν -παράρτημα 1). Γιατί βρε Γλέζο, αυτός ο άνθρωπος, το αγγόνι σου, ο Τσίπρας, ένωσε οοοοοοολη την αριστερά, εδώ ένωσε μαζί της και τη δεξιά στην αριστερά θα κολλούσε; Μιλάμε για εθνική παλιγγενεσία, πλην Λακαιδεμονίοις κομμουνιστάς, αλλά για κομμουνιστάς θα μιλάμε τώρα; Μη βάζεις σπόρους εκεί που δεν θα φυτρώσει τίποτα, ή και αν θα φυτρώσει θα φυτρώσει στη δευτέρα παρουσία, ζήσε το σήμερα, ζήσε την ευρωπαϊκή προοπτική, ζήσε ακόμη μια φορά την αλλαγή!

Δεν μας είπες Γιάννη, θες να γράφουμε το όνομα σου με ένα ν ή με δύο;

Και τέλος ο (Λου)Λουδοβίκος των Ανωγείων:

«Η Ιστορία σάς έχει τιμήσει και δικαίως, κύριε Γλέζο, αλλά αυτό που δηλώσατε, επιτρέψτε μου, είναι ένας ναρκισισμός που δεν αφορά κανέναν! Αφήστε τον κόσμο να ονειρευτεί μετά από τόσο καιρό την εθνική του περηφάνεια! Κρίνατε νομίζω με τόση βιασύνη και πιστέψτε με δεν διαφαίνεται πόνος στη δήλωσή σας»

Ρε Μάνο, ρε συ, μη δίνεις πόνο αγόρι μου, άσε τον ελληνικό λαό να χαρεί τα όνειρα που του πουλάει η κυβέρνηση της αριστεροδεξιάς… μην του λες την αλήθεια, δεν τον αφορά, άφησε τον να κοιμάται…

Συνοψίζοντας.

Από τις δηλώσεις των ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα.

1) Προτιμάμε ένα ευχάριστο ψέμα από την άβολη αλήθεια, μη λέτε στον λαό άβολες αλήθειες, λέγετε του ψέματα με το τσουβάλι, κάντε τον να αισθανθεί θεός, τι και αν πέσει μετά από τα σύννεφα στα καρφιά της ΕΕ. Εν ανάγκη πρέπει φασιστικά – αλλά πάντα με τον δέοντα σεβασμό – να κλείσουμε το στόμα όποιου λέει τα πράγματα ως έχουν.

2) Μακριά από το ΚΚΕ, του σατανά, μην ακούτε τι λέει, είναι προδοτικό, αντεθνικό, απολιθωμένο!(εδώ εξαιρείται ο Λουδοβίκος, που τουλάχιστον στην επίμαχη δήλωση δεν κατηγόρησε για κάτι το ΚΚΕ, ενώ για τον Ζουγανέλη, μάλλον είναι καλύτερη η Χ.Α που είναι και πατριωτική στα μάτια του παρά το ΚΚΕ -παράρτημα 2-)

3) Υπάρχει και δηλώνεται ένας ισχυρός, στην καλύτερη περίπτωση εθνικισμός, για να μην πούμε τίποτα πιο βαρύ, στα λόγια και των τριών ανθρώπων των τεχνών.

4) Και οι τρείς ούτε λόγο δεν κάνουν για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων, ο ένας μάλιστα ομολογεί ότι δεν τις καταλαβαίνει καν, παρόλα αυτά μας καλούν να στηρίξουμε την κυβέρνηση που διαπραγματεύεται.

Το ζήτημα με όλους αυτού του τύπου τους «ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού» είναι ότι διαμορφώνουν(ή έστω ανακυκλώνουν) συνειδήσεις, και το κάνουν αναπαράγοντας το δικό τους τύπο συνείδησης ο οποίος είναι τίγκα στον ιδεαλισμό, τον κενό συναισθηματισμό, και τον ξερολισμό. Είναι πολλοί οι παράγοντες που οδηγούν στη διαμόρφωση αυτού του τύπου συνείδησης και αλληλοδιαπλεκόμενοι μεταξύ τους, αξίζει να αναφερθούμε συνοπτικά σε κάποιους από αυτούς. Καταρχήν η απομάκρυνση από την καθημερινή ζωή του απλού λαού, τα πραγματικά του προβλήματα, τις άδειες κοιλιές που όσες υποσχέσεις και αν τους δοθούν, όσο θετικά και αν τα δουν οι φορείς τους τα πράγματα, αυτές δεν γεμίζουν. Ύστερα είναι ο εγωκεντρισμός(από τον οποίο όντως δεν εξαιρείται ο Γλέζος, όπως σωστά επισημαίνουν οι άνθρωποι της τέχνης, απλώς παραλείπουν να κάνουν την αυτοκριτική τους), παράγωγο της αναγνωσιμότητας τους και της ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους ότι είναι τάχα ικανοί, εργατικοί, αυτοδημιούργητοι κλπ-παράρτημα 3. Αλλά δεν απολαμβάνουν μόνο αναγνωσιμότητα, απολαμβάνουν και κάποια οικονομικά οφέλη, κάποια σταθερότητα εντός του καπιταλιστικού συστήματος που τους «εξυψώνει» σε σχέση με τις ανώνυμες και πτωχευμένες μάζες. Ακόμα και αν αυτό δεν αποτελεί μια συνειδητή κατάσταση, ο τρόπος σκέψης της μερίδας αυτής της διανόησης έχει διαμορφωθεί σε βάθος χρόνου κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που ισχύουν στο καπιταλιστικό σύστημα[1], και έτσι κατά κάποιο τρόπο «κληρονομείται» όπως ακριβώς κληρονομείται και το μίσος σε μια βεντέτα και ας μη θυμάται κανείς από τους εμπλεκόμενους ποια ήταν η αιτία που την ξεκίνησε.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, και για ακόμη περισσότερους, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου των τεχνών θεωρεί ότι τα συμφέροντα της ταυτίζονται, ή είναι πιο κοντά, στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, άρα καθήκον έχουν να αναπαράγουν και οι ίδιοι κάποια απόχρωση της κυρίαρχης ιδεολογίας, λίγο αριστερότερη, λίγο δεξιότερη, λίγο ερεθιστική, έτσι ώστε να αγκαλιάζει ένα ευρύ φάσμα υποκειμένων. Και πιο στέρεα αυτό μπορούμε να το δούμε κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στον θεσμό της «πατρωνίας» που έχει τις ρίζες του πολύ πριν από τον καπιταλισμό. Δηλαδή το να χρηματοδοτείται ο καλλιτέχνης από τον εκάστοτε άρχοντα, τον βασιλιά, την εκκλησία, κάποιο τραπεζικό οργανισμό κλπ. Φυσικά κάποιες φορές ο τύπος της πατρωνίας δεν είναι τόσο ξεκάθαρος, μπορεί πάτρωνας να μην είναι άμεσα ένα πρόσωπο ή κάποιος οργανισμός, αλλά ένα κοινωνικό στρώμα, πχ μικρομεσαίοι-μικροαστοί, αυτοί δηλαδή που έχουν να πληρώνουν το αντίτιμο μιας παράστασης του Πανούση. Στην περίπτωση αυτή ο Πανούσης και ο κάθε Πανούσης είναι υποχρεωμένος να τους ικανοποιήσει με πράγματα συμβατά με την ιδεολογία τους και τον τρόπο που έχουν μάθει να σκέφτονται, έστω και αν μοιάζει να τα ντύνει με ένα μανδύα «αντισυμβατικότητας». Υπάρχει λοιπόν μια αλληλεπίδραση μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού του, μια αλληλεπίδρασή η οποία σκοπό έχει όχι να προχωρήσει προς τα εμπρός τις πολιτικές συνειδήσεις των συμμετεχόντων, αλλά να ανακυκλώσει μια κατάσταση, να εφησυχάσει, η ακόμα και να τους ωθήσει σε οπισθοδρόμηση.

Η άλλη πλευρά αυτού του ιδεαλισμού, είναι η αντιπάθεια για ότιδήποτε μπορεί να απειλήσει αυτόν τον κάπως προνομιακό τρόπο ζωής. Τα ρετάλια της διανόησης, διαισθάνονται ότι σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, που τα πράγματα θα αλλάξουν, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να γίνουν ένα με τη μάζα, να χάσουν την αναγνώριση τους και τα όποια προνόμια(παρότι θα έκαναν και σε εκείνες τις συνθήκες -του σοσιαλισμού- ότι περνά από το χέρι τους ή από την γλώσσα τους, που έχει μάθει να κολακεύει όταν πρέπει να βαρέσει και να βαρά όταν πρέπει να κολακεύσει, προκειμένου να τα διατηρήσουν τα εν λόγω προνόμια). Τους τρομάζει όμως και η ίδια η διαδικασία μετάβασης, διότι πρόκειται για μια βίαιη μετάβαση, επαναστατική, αστάθμητη, και σε τέτοιες συνθήκες ο κόσμος μάλλον δεν θα έχει πρώτη του προτεραιότητα να πηγαίνει στις ακριβές παραστάσεις του Πανούση και στις «αισθαντικές» μουσικές βραδιές του Λουδοβίκου. Επιπλέον, κάτω από επαναστατικές συνθήκες, όλοι θα κληθούν να διαλέξουν ξεκάθαρα και με το ποιούς θα παν και ποιούς θα αφήσουν ή εναλλακτικά να κουρνιάσουν στη φωλιά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που ικανοποιούνται με τις υποσχέσεις για ειρηνική βελτίωση των συνθηκών από μέσα(μέσα από την ΕΕ, που είναι κατά βάθος καλή, μέσα από το ΝΑΤΟ που μας βομβαρδίζει για το καλό μας, μέσα από το ΔΝΤ που κάνει οικονομία για πάρτη μας), και ας γνωρίζουν ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, στα παπάρια τους στο κάτω κάτω, δεν το έχουν οι ίδιο το ζόρι, ο λαός το έχει. Το αμάρτημα τους είναι ότι αυτόν τον λαό προσπαθούν να τον κάνουν να πιστέψει πως το σφαγείο μέσα στο οποίο είναι φυλακισμένος δεν είναι σφαγείο αλλά είναι η Ντύσνειλαντ.

Σταματάω εδώ γιατί το παράκανα με την έκταση του άρθρου…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Παράρτημα 1, πρόσφατες δηλώσεις του Ζουγανέλη για το ΚΚΕ:

» Θα χειροκροτήσω και θα αγωνιστώ γιά κάθε τι που θα είναι υπέρ των συμφερόντων του λαού. Και σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να καταλάβω, πώς το ΚΚΕ δεν συντάσσεται στον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ. Με όλο τον σεβασμό στο ΚΚΕ θεωρώ τη στάση του χυδαία και αναξιοπρεπή.»(προφανώς ο Ζουγανέλης τρέφει για το Γλέζο τον ίδιο τύπο σεβασμού που τρέφει και για το ΚΚΕ)

Παράρτημα 2, απαλές δηλώσεις του Ζουγανέλη για την Χ.Α, συγκρίνετε τις με τα όσα είπε για το ΚΚΕ, έχουν παρθεί από την ίδια συνέντευξη:

» Πρέπει να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Να μην πετάμε στην πυρά κανέναν. Ακόμη και όσους ψήφισαν Χρυσή Αυγή κι έχουν αυτόν τον επιθετικό χαρακτήρα και τον αψύ λόγο. Πρέπει να πειστούν γιά την αλήθεια. Είναι κι αυτοί ΄Ελληνες. Σαφέστατα δεν έχω καμία ιδεολογική συγγένεια με τη Χρυσή Αυγή. Προς Θεού! Αλλά δεν τους πετάς αυτούς τους ανθρώπους βορά σε ένα σύστημα, το οποίο αλλοιώνει τα πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να μπούνε σε μία διαδικασία ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης και όχι βίας. ΄Εχουν τρομακτική όψη γιατί ξέφυγαν από τη μορφη τους. Συνεπώς πρέπει να δημιουργήσουμε ένα αρμονικό περιβάλλον, ώστε να ζήσουμε όλοι ειρηνικά.»

Δεν έχει καμιά ιδεολογική συγγένεια με τη Χ.Α μας λέει ο Ζούγα, εγώ όμως παραθέτω 2 ακόμη αποσπάσματα από την ίδια συνέντευξη:

» Δεν είμαι ρατσιστής. Δεν μπορώ να είμαι όμως και αντι – “ Ελληνας. Πρέπει όμως να ισορροπήσουμε με τους αλλοδαπούς. Είναι αλήθεια ότι η χώρα δεν αντέχει άλλους αλλοδαπούς. Να βοηθήσουμε να επιστρέψουν στις χώρες τους με σχέδιο και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.»

« – Τι εύχεσαι σε ένα παιδί που γεννιέται σήμερα, τον Φεβρουάριο του 2015;

»Να μην έχει εμπιστοσύνη στο παρελθόν. Να εμπιστεύεται από το παρελθόν μόνο τα στοιχεία της σοφίας. Να πάρει στα χέρια του την τύχη του. Να υπερασπίζεται την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο. Γιατί ο ελληνικός πολιτισμός είναι τεράστιος. Είναι ο θεμέλιος λίθος του δυτικού κόσμου.»

Παράρτημα 3, πως ο αυτοδημιούργητος Ζουγα τα ψέλνει σε όλους εμάς τους τεμπέληδες:

» Δεν με ενδιαφέρει το προσωπικό μου βόλεμα. Εγώ τα κατάφερα με πολύ σκληρή δουλειά και το ξέρεις καλά αυτό, γιατί γνωριζόμαστε τριάντα χρόνια. Βιοπορίζομαι λοιπόν και δεν έχω παράπονο. Όμως το προσωπικό βόλεμα μας έφερε σε αυτή την κατάσταση. Είμαστε σε μία φάση που σιγά σιγά οι Έλληνες αρχίζουν και βγάζουν φτερά. Πρέπει να παράξουμε όλοι. Ας πούμε οι αγρότες να δουλέψουν, γιατί δεν δουλεύουν όλοι. Να παρατήσουν τα στριπτιζάδικα στην επαρχία που «έτρωγαν» τα δάνεια και τις επιδοτήσεις. Να μην περιμένουμε τα πάντα από το κράτος. Πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της υπευθυνότητας. Λίγοι Έλληνες δυστυχώς, είναι συνειδητοποιημένοι πολίτες.»