The [Communist] Party Poopers*

Από την πρώτη στιγμή που το «σχήμα» ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ανέλαβε την διακυβέρνηση έχουμε δει και έχουμε ακούσει πολλά. Προσωπικά έχοντας συμμετάσχει σε πολλές συζητήσεις με άτομα από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, και έχοντας παρατηρήσει διάφορους διαλόγους και διαβάσει άρθρα στο internet έχω καταλήξει στο [προφανές] συμπέρασμα ότι μέχρι και αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση έχει πέραση στο λαό. Όσον αφορά το γιατί συμβαίνει αυτό έχω ξεδιαλέξει μερικές αιτίες και πρόκειται να τις παραθέσω αμέσως :

Ο Ελληνικός λαός έχει ανάγκη να αισθανθεί κάποιου είδους δικαίωση, οποιαδήποτε, ακόμα και αν αυτή στηρίζεται σε αυταπάτες. Αυτή τη στιγμή το λαϊκό συναίσθημα απέναντι στους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν πηγάζει από «ορθολογικού» τύπου συλλογισμούς, αλλά από θρησκευτικού-μεσσιανικού τύπου διεργασίες.

Επειδή τα [μη] αντανακλαστικά του λαού είναι τέτοια, τα ΜΜΕ τα οποία στην πλειοψηφία τους έχουν κάνει μια ξεκάθαρη κυβερνητική στροφή, πακετάρουν και πουλούν το προϊόν της ουράνιας σωτηρίας χρυσώνοντας το χάπι με εφέ και τακτικές που θα ζήλευε και το Χόλυγουντ, εστιάζοντας σε ότι βολεύει να εστιάσουν ως καλοί πλασιέ που είναι, ενώ αφήνουν στο σκοτάδι στοιχεία και διαστάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάποιον σε αξιόλογα συμπεράσματα.

Πέρα από την ανάγκη που έχει ο λαός να αυτό-κοροϊδευτεί, έχει με τον καιρό αποδεχθεί κατά κάποιο τρόπο την παρούσα κατάσταση ως αναπόφευκτη(και αν θέλετε έπαιξαν και οι αγανακτισμένοι καθοριστικό ρόλο σε αυτό)και έτσι βαστά εξ αρχής μικρό καλάθι. Όχι απλά δεν τον ενδιαφέρει να μάθει να ψαρεύει, αλλά δεν αποσκοπεί καν στο ψάρι, αρκείται και στο ψαροκόκαλο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όπου δεν επικρατεί η παραμυθά του μεσσία να επικρατεί η συμβιβαστική αντίληψη περί μικρότερου κακού… «ε ας τα κάνει λίγο καλύτερα τα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ».

Επιπλέον υπάρχει και η –ως ένα βαθμό δικαιολογημένη- μεγάλη χαρά που «έφυγε» η δεξιά κυβέρνηση, που ομολογουμένως είχε χώσει μεγάλα παλούκια εις τον ΚΩΛΟ μας. Αν και για να πω την αμαρτία μου, εμένα το σύνθημα «να φύγει η δεξιά» με έχει κουράσει, και ας μην έχω ζήσει μέρες 81. Πόσες και πόσες φορές μέχρι σήμερα έχει φύγει η δεξιά μόνο και μόνο για να την διαδεχθεί μια κατ όνομα μόνο αριστερά –για να δικαιώσει και το ρητό στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις- με πολύ πιο προωθημένο συντηρητικό τελικά πρόταγμα από την παραδοσιακή δεξιά.

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι παράγοντες που κάνουν την αριστεροδέξια κυβέρνηση να μοιάζει στον λαό για κούκλα και ας είναι από μέσα πανούκλα, στους οποίους προς το παρόν δεν θα επεκταθώ, αντίθετα θέλω να αναφερθώ σε μερικά παράγωγα αυτής της όλης κατάστασης. Θα χρησιμοποιήσω πάλι την μέθοδο των Bullets διότι έχω λίγο χάσει την αφηγηματική μου ικανότητα τόσο καιρό που ουσιαστικά απείχα από την αρθρογραφία.
Οι αυταπάτες οδηγούν στο να εθελοτυφλεί μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να μην βλέπει αυτά που λέγονται και γίνονται μπροστά στα μάτια του εκτός και αν δεν θέλει. Και έτσι έχουμε τον «κόσμο της αριστεράς» να κάνει γαργάρα την συνεργασία με τον Καμμένο(που μέχρι προχθές ακροδεξιό τον ανέβαζαν ακροδεξιό τον κατέβαζαν), υπήρχε σαφώς και η ανάλογη προετοιμασία με συνοικέσια αρραβώνες και τα ρέστα. Βέβαια οι κορώνες από στελέχη- στυλοβάτες ή πιο σωστά ακροβάτες του ΣΥΡΙΖΑ που απέκλειαν αυτήν την συνεργασία δεν έλειψαν, υποθέτω ότι προς το παρόν τουλάχιστον, αυτές οι φωνές σώπασαν για χάρη της «εθνικής υπόθεσης» και του κοινού καλού, ας είναι. Όμως δεν μπορεί να μην βλέπει ο κόσμος της αριστεράς ούτε τα στρατιωτικά σύμφωνα με το Ισραήλ, την αποδοχή των επιταγών της ΕΕ του ΔΝΤ και της ΕΚΤ από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έστω και αν ψάχνουν να βρουν διαφορετικό όνομα για το μνημόνιο και την τρόικα της επόμενης μέρας. Επίσης δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται τις τσάμπα μαγκιές του Αλέξη, ο οποίος τη μια μέρα μαλώνει την ΕΕ που δεν τον συμβουλεύτηκε για το εμπάργκο στην Ρωσία και την άλλη μέρα πάει και υπογράφει την συνέχιση του.
Αυτά και άλλα πολλά λοιπόν μια μεγάλη μερίδα του λαού επιλέγει να μην τα βλέπει διότι θεωρεί ότι δεν την αφορούν και είναι και ντεμοντέ. Αυτό εν μέρει συμβαίνει επειδή η ελληνική κοινωνία είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό συμβιβασμένη και συντηρητικοποιημένη που συνθήματα τύπου «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ» μόνο ως ανέκδοτα μπορούν να σταθούν στα καφενεία και στους τόπους κοινωνικής συναναστροφής.
Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στο συνδικαλιστικό κίνημα, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι είτε να μην οργανώνονται καν είτε να καπελώνονται από την συμβιβαστική λογική της ανάθεσης που προωθείται από τα ξεπουλημένα σωματεία που ελέγχονται από -ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους. Συσπειρώνονται λοιπόν όλοι αυτοί απέναντι στο μεγάλο τους ταξικό εχθρό το ΠΑΜΕ, προκειμένου να κατευθύνουν και να κατευνάζουν τις εργατικές μάζες , συνεργάτες τους είναι και τα διάφορα αναχώματα που έχουν σα στόχο να παγιδεύσουν τις όποιες συνειδήσεις βαίνουν προς τη ριζοσπαστικοποίηση.

Ερχόμαστε λοιπόν εμείς οι ΚΚΕδες και χαλάμε την πιάτσα, και όπως είναι λογικό ακούμε τα μύρια όσα, όχι μόνο από Συριζαίους και Αντάρσυους(που για κάποιο λόγο δείχνουν να έχουν χαρεί περισσότερο από τους Συριζαίους από την κυβέρνηση της αριστεροδέξιας) αλλά και από συμπαθούντες ή/και ψηφοφόρους του ΚΚΕ. Αντί να λογοδοτεί η κυβέρνηση για τον συντητητισμό της και τις κωλοτούμπες καλούμαστε να απολογηθούμε εμείς ως αντιπολίτευση επειδή δεν τα αφήνουμε όλα αυτά να περάσουν ασχολίαστα. Μας κατηγορούν λοιπόν, μεταξύ άλλων, για τα παρακάτω:
Ότι είμαστε μονολιθικοί και δεν αφήνουμε τον κόσμο να χαρεί από τη στιγμή που το έχει ανάγκη.
Ότι δεν αφήνουμε χρόνο στην κυβέρνηση να δείξει τι αξίζει.
Ότι ζηλεύουμε την επιτυχία της, τόσο αυτής όσο και κάποιων πρωταγωνιστών της, λέγε με Βαρουφάκη.
Ότι θα χαρούμε αν δεν πετύχουν οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης για το χρέος.
Ότι είμαστε μίζεροι και προτιμάμε την ΝΔ από το ΣΥΡΙΖΑ, μιας και δεν χαρήκαμε με την κυβέρνηση της αριστεροδέξιας.
Ότι αφού δεν καταφέρνουμε να πείσουμε εμείς τον κόσμο, ας αφήσουμε αυτούς που τον έπεισαν να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους και ας μην είναι ριζοσπαστικοί, είναι τουλάχιστον αριστερο[δέξιο]ι

Αυτά και άλλα πολλά ακούμε, και σε πείσμα που λέμε αυτά που πιστεύουμε τρώμε κάτι «καρπαζιές» ξεγυρισμένες από κάθε μπάντα κάθε φορά που ανοίγει σχετική κουβέντα. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Καταρχήν, αν ο κόσμος έχει ανάγκη να πιστέψει σε αυταπάτες, τότε ας πιστέψει και στον παράδεισο. Ποιος είμαι εγώ όμως που θα σου πω ότι παράδεισος και άγιος Βασίλης δεν έχουμε καμιά απόδειξη ότι υπάρχει; Ποιος είμαι εγώ που θα σου πω ότι η ελπίδα δεν πρόκειται να σου χαριστεί αλλά πρέπει να αγωνιστείς για αυτή, ποιος είμαι εγώ ο καραγκιόζης που θα σκοτώσω τον μεσσία σου; Όμως για το όραμα της σοσιαλδημοκρατίας όχι απλά δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τρόπο που πραγματικά να εξυπηρετεί τον λαό, αλλά το ακριβώς αντίθετο, ότι όπου και όποτε υπήρξε ζημίωσε τον λαό, και πάνω από όλα, ζημίωσε το κίνημα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια αριστεροδέξια κυβέρνηση, η οποία από πριν ακόμη κυβερνήσει είχε φροντίσει να δώσει τα διαπιστευτήρια της χωρίς ούτε φύλλο συκής μπροστά στα αχαμνά, όχι στον λαό που θα πάρει τα αχαμνά, αλλά στην πλουτοκρατία. Ωραίο το παραμύθι τους λοιπόν, αλλά έχει δράκο, και μας στέλνουν απευθείας στο ψυγείο του, και όχι για να φάμε από τη λεία όπως ίσως θέλουν να πιστεύουμε, αλλά να φαγωθούμε.

Όσο δε αφορά το χρόνο που και καλά δεν τους δίνουμε να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους έχω να πω ότι δεν πρόκειται για κάποιο παρθένο κυβερνητικό εγχείρημα, ούτε καν για κάποιο κυβερνητικό εγχείρημα με παρθενοραφή, απλά άνοιξαν το χρονοντούλαπο της ιστορίας(για να χρησιμοποιήσω και την έκφραση άλλου μεγάλου ηγέτη της «αριστεράς» που έδιωξε τη δεξιά) και δανείστηκαν ότι πιο σάπιο βρήκαν εκεί μέσα. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο την τελευταία βδομάδα αλλά και από πριν κυβερνήσει, ήταν μια πορεία ταχείας από-αριστεροποίησης γεμάτη τούμπες και συμβιβασμούς. Και έτσι το σκίσιμο του μνημονίου έγινε κούρεμα, το κούρεμα διαπραγμάτευση, έπρεπε βλέπετε να πείσουν τα πραγματικά τους αφεντικά πως είναι πιστά σκυλιά του συστήματος..

Και μιας και αναφερθήκαμε στην διαπραγμάτευση, μας κατηγορούν ότι δεν ευχόμαστε αυτή να πετύχει, και ότι δεν πανηγυρίσαμε με την εικόνα του Βαρουφάκη να κάνει τα μούτρα κρέας του κουτόφραγκου. Μα για ποιο λόγο να χαρούμε, σάμπως διαπραγματεύονται προς όφελος του λαού; Υπάρχουν απλά ασυμβίβαστες αντιθέσεις και συγκρούσεις ανάμεσα σε μερίδες και μείγματα συμφερόντων του κεφαλαίου, που η κάθε κυβέρνηση παίρνει λιγότερο η περισσότερο το μέρος κάποιας πλευράς. Ούτε η επιτυχία των επιδιώξεων της μιας, ούτε η επιτυχία των επιδιώξεων της άλλης προμηνύει κάτι θετικό για το λαό. Η λογική δε του να διαλέξουμε νταβατζή (στην πραγματικότητα όχι εμείς, ως λαός, αλλά η κυβέρνηση μας επιλέγει, ή ορθότερα επιλέγεται, και εμείς απλά αποδεχόμαστε και δίνουμε το οκ με την ψήφο μας) είναι και αυτή καταστροφική, δείτε πως εξελίχθηκε στην Ουκρανία, στην Κύπρο, την Αίγυπτο, κλπ κλπ κλπ. Νταξ’, καταλαβαίνω ότι την μίσησε ο λαός την Μέρκελ, μιας και ο Σαμαράς τασσόταν κυρίως υπέρ του γερμανικού σχεδίου, αλλά ο Ομπάμα, ο Ολλάντ και οι άλλοι που εκπροσωπούν τα διάφορα εθνικά και πολυεθνικά κεφάλαια είναι τάχα καλύτεροι; Τόσο εύκολα ξεχνάμε την Χούντα; Το να γίνεται η χώρα μας αιχμή του δόρατος του ενός ή του άλλου τραμπούκου, τίποτα δεν έχει να προσφέρει στον λαό, πέρα από το να τον ρίξει λίπασμα στις μυλόπετρες της εξουσίας. Να μου πεις μπορούμε αυτό πραγματικά να το αποφύγουμε; Ε ίσως θα είναι πιο καλό αν έχουμε τα μάτια και τα μυαλά μας ανοιχτά για να εκμεταλλευθούμε τα όποια «ανοίγματα» όποτε και αν αυτά εμφανιστούν και να δημιουργήσουμε ενδεχομένως και νέα.

Εμείς οι ΚΚΕδες δεν προτιμάμε ούτε ΝΔ, αλλά δεν προτιμάμε ούτε και ΣΥΡΙΖΑ… ούτε και λειτουργούμε με τη λογική του μικρότερου κακού σε αυτού του τύπου τα ψευτοδιλήμματα που διαιωνίζουν τον δικομματισμό. Ο κάθε πόλος παίζει το δικό του ρόλο και συνδυασμένοι αποτελούν τις δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος, το κράτος έχει συνέχεια όπως δηλώνει και το ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά πιστεύω ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στο κίνημα, και κατ επέκταση στις συνειδήσεις, γιατί τις ενσωματώνουν, ενώ τα δεξιά κόμματα στέκονται πιο ξεκάθαρα απέναντι στους εργάτες και έτσι ίσως κάποιες φορές συμβάλουν στην ριζοσπαστικοποίηση, αλλά όπως λένε needs two to tango.

Από εκεί και πέρα το αν καταφέρνουμε ή όχι να πείσουμε θα φανεί σε βάθος χρόνου. Προς το παρόν υπάρχουν διάφορα εμπόδια, η συντηρητικοποίηση ως και η φαστιστικοποίηση της κοινωνίας, ο έξαλλος ατομικισμός, η απαξίωση των παραδοσιακών μορφών πάλης, η υψηλή ανεργία που δημιουργεί στρατούς ανθρώπων που κλείνονται στον εαυτό τους και στα σπίτια τους, γιατί όταν δεν κατέχεις ούτε τα βασικά να επιβιώσεις, δεν είναι εύκολο να βρεις το κουράγιο να αγωνιστείς(και εμείς οι ΚΚΕδες δεν εξαιρούμαστε από τα δεινά της ανεργίας, ίσα ίσα). Αυτό δεν σημαίνει ότι σαν κόμμα τα κάνουμε καλά και άγια όλα, ούτε σημαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε το ουίσκι να ωριμάσει. Ο αγώνας δίδεται κάθε λεπτό, η καλύτερη οργάνωση, η προετοιμασία, η διαπαιδαγώγηση, η επαγρύπνηση δηλαδή το ξεβόλεμα, οι μικρές αλλά ουσιαστικές ταξικές νίκες, όπως το να οργανώσεις έστω και έναν στο σωματείο, είναι πράγματα τόσο ουσιαστικά και απαραίτητα που χωρίς αυτά το επόμενο βήμα αύριο μεθαύριο είναι αδύνατο να γίνει, κι αν γίνει θα αποτύχει.

Προσωπικά καταλαβαίνω κάποιον να μην θέλει ή να διστάζει να αγωνιστεί με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, δεν είναι εύκολο ούτε απλό, και εξετάζοντας την ιστορία συνειδητοποιούμε ότι οι ΚΚΕδες και οι κομμουνιστές συνήθως αγωνίζονταν για έναν κόσμο που οι ίδιοι ποτέ δεν είδαν. Και αυτό όχι μόνο σε επαναστατικούς καιρούς ή σε καιρούς πολέμου, αλλά και σε καιρούς «αστικής ειρήνευσης» οι κομμουνιστές και οι προοδευτικοί ήταν οι πρώτοι που έχαναν τη δουλειά τους, οι πρώτοι που σέρνονταν στα γραφεία των εισαγγελέων, οι πρώτοι που απορρίπτονταν σε μια θέση εργασίας όταν ήταν γνωστό το ποιόν τους. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχει κανένα όφελος στο να αγωνίζεται κάποιος, απλά τα κύρια οφέλη δεν είναι «πεζά», είναι πολλές φορές ποιοτικά και όχι ποσοτικά, όπως η αξιοπρέπεια, η επίγνωση, συντροφικότητα, η ανθρωπιά κ.α. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και χειροπιαστά κέρδη από τους εργατικούς αγώνες όπως είναι οι συλλογικές συμβάσεις, τα εργασιακά κεκτημένα, το συνταξιοδοτικό, το 8ωρο, η ασφάλιση κ.α. απλώς στους χαλεπούς καιρούς της υποχώρησης που ζούμε αυτά περισσότερο ξεθεμελιώνονται παρά δομούνται.

Μπορεί λοιπόν εμείς οι ΚΚΕδες να είμαστε party poopers αλλά όχι panty poopers(χέστες). Γιατί σε αυτό το party που θέλουμε να χαλάσουμε, ο λαός δεν συμμετέχει ως καλεσμένος για να διασκεδάσει και να χορέψει, έστω και αν αυτό προσπαθούν να τον κάνουν να πιστέψει, αλλά σαν ορεκτικό για τα αρπαχτικά της πραγματικής εξουσίας, της εξουσίας του πλούτου.

*Είναι αυτοί οι ξενέρωτοι που εμφανίζονται σε ένα party και τη χαλάνε στους υπόλοιπους που διασκεδάζουν.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

ΥΓ: Αυτό που προσπαθούν να μας εκμαιεύσουν οι διάφοροι για λογαριασμό της κυβέρνησης της αριστεράς, τάχα να δείξουμε μια ανοχή, τάχα να μην είμαστε τόσο αντίθετοι, είναι ακριβώς η στάση που είχε το ΣΥΡΙΖΑ το 2009 απέναντι στην κυβέρνηση ΓΑΠ, εμείς πάλι τότε κατηγορούμασταν ως μονολιθικοί, κομπλεξικοί και κολλημένοι. Παραθέτω σχετικά αποσπάσματα:

«Την ενθουσιώδη υποδοχή της νέας κυβέρνησης συμπληρώνει η «Αυγή», στο πρώτο φύλλο μετά τις εκλογές, όπου διαπιστώνει ότι: «Το πανηγύρι τελείωσε» και εικονογραφεί το πρωτοσέλιδο με μια φωτογραφία από την αποσυναρμολόγηση του εκλογικού κέντρου της ΝΔ στο Σύνταγμα.» » Ενδιαφέρον έχει το πρωτοσέλιδο της «Αυγής», που παραθέτει το εξής απόσπασμα από την πρώτη ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη Βουλή: «Θα καταγγέλλουμε αλλά και θα προτείνουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δύναμη ουσιαστικού ελέγχου από θέση αριστερής ριζοσπαστικής προγραμματικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση».»

Εμείς λοιπόν ούτε εκστασιαζόμαστε που έφυγε η ΝΔ, γιατί αντικαταστάθηκε από κάτι αντίστοιχο αντιθέτως στεναχωριόμαστε που ο λαός παραμένει παγιδευμένος στο δίπολο, ούτε έχουμε τίποτα να προτείνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ, ω σαν αυτός να θέλει απλά λίγη καθοδήγηση, εμείς σε πείσμα των καιρών θα τον αποδομούμε καθημερινά, τόσο αυτόν όσο και την αντιλαϊκή πολιτική του.