Τα προσχήματα για την δικαιολόγηση της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

«Το ΚΚΕ αρνήθηκε να συναντηθεί με το Τσίπρα για να σχηματίσουν κυβέρνηση και έτσι ο Σύριζα αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ»

Είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς με την θέση του ΚΚΕ (να μην συμμετέχει σε κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού και μάλιστα εντός της ΕΕ) δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το ΚΚΕ δήλωσε ξεκάθαρα ότι αυτή είναι η πολιτική του και στη βάση αυτής της πολιτικής ζήτησε τη ψήφο του λαού. Το συγκεκριμένο ζήτημα μάλιστα συζητήθηκε και το 2012, το ΚΚΕ πλήρωσε εκλογικό κόστος για τη θέση αλλά ξεκαθάρισε σε όλους ότι αυτή είναι η πολιτική του και δεν θα την αλλάξει. Όσοι ψήφισαν τώρα το ΚΚΕ, το ψήφισαν ανάμεσα σε άλλους λόγους και για αυτό ακριβώς το λόγο: Του έδωσαν δηλαδή εντολή να ΜΗΝ μπει σε αστική κυβέρνηση (ανεξάρτητα από το χρώμα, τη σύνθεση ή τις προθέσεις μιας τέτοιας κυβέρνησης).

Όποιος ζητά από το ΚΚΕ να πάει να συνομιλήσει με τον Τσίπρα για να συγκυβερνήσουν, ουσιαστικά ζητά από την ηγεσία του ΚΚΕ να καταργήσει από μόνη της τις συνεδριακές αποφάσεις που ψηφίστηκαν από τις χιλιάδες των μελών του ΚΚΕ, να κοροϊδέψει όσους ψήφισαν το ΚΚΕ και μέσα σε μία μέρα να αθετήσει την πολιτική του. Όποιος πιστεύει ότι τέτοια πολιτική συμπεριφορά θα ήταν θεμιτή (και μάλιστα για κάποιους επιβεβλημένη), μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αλλά την «Αριστερά» (όπως τουλάχιστον την έχει στην ιστορική του συνείδηση ο ελληνικός λαός) δεν μπορεί να την πιάνει στο στόμα του. Το γεγονός ότι όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις έμαθαν να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο, δεν καθιστά το ΚΚΕ “δογματικό” και “μοναχικό”, αλλά συνεπές και μοναδικό.

Όποιος ακόμα θεωρεί ότι υπήρχε περίπτωση το ΚΚΕ να αλλάξει με τέτοιο τρόπο πολιτική θέση, είναι παντελώς άσχετος με την πολιτική πραγματικότητα. Γιατί λοιπόν ο Τσίπρας/Συριζα ζήτησαν συνάντηση από το ΓΓ του ΚΚΕ ενώ γνώριζαν καλύτερα από όλους ότι δεν θα αλλάξει θέση το ΚΚΕ μέσα μια νύκτα; Πρόκειται για κομμάτι της συνολικής πολιτικής τους έναντι του ΚΚΕ, μιας καθαρά ψηφοθηρικής και επικοινωνιακής τακτικής που έχει στόχο να παρουσιάζει στους αριστερούς ψηφοφόρους ότι «το ΚΚΕ φταίει που δεν ενώνεται η αριστερά», αδιαφορώντας για τους ουσιαστικούς λόγους που το ΚΚΕ έχει τη θέση που έχει. Η τακτική αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, πράγματι έπιασε τόπο το 2012. Τούτη τη φορά όμως, εκ του εκλογικού αποτελέσματος κρίνοντας, φάνηκε ότι δεν έπιασε. Είναι όμως στην κρίση του καθενός αν αρμόζουν στην αριστερά τέτοιες τακτικές επικοινωνιακών τεχνασμάτων που θέλουν να συσκοτίσουν την πολιτική ουσία.

Ας μην ξεχνά κανείς επίσης, ότι ΠΡΙΝ καν επικοινωνήσει με το ΚΚΕ ο Τσίπρας, είχε ήδη σχηματίσει συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ του Καμένου, ο οποίος Καμένος ανακοίνωνε ότι θα σχηματιστεί κυβέρνηση πριν καν το εξαγγείλει ο Τσίπρας. Και επειδή δεν υπάρχει κανείς τόσο βλάκας που να θεωρεί πραγματικά ότι μέσα σε 2 ώρες κατέληξαν σε συμφωνία, είναι φανερό ότι η απόφαση για συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε ληφθεί πριν τις εκλογές. (Εξ ου και τα περιβόητα σποτάκια του Καμένου που έλεγαν με τόση βεβαιότητα ότι οι ΑΝΕΛ θα «ελέγχουν τον μικρό» Αλέξη).

Και αναφύεται λοιπόν το ερώτημα ΠΩΣ γίνεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (της οποίας τα στελέχη ορκίζονταν ότι ΔΕΝ θα συγκυβερνήσουν με τους ΑΝΕΛ) να έχουν παραβιάσει αυτή τη θέση που είχε και η βάση του ΣΥΡΙΖΑ; Ήδη μια από τις συνιστώσες [ΔΕΑ] εξέφρασε τη δυσαρέσκεια της για το ότι «παραβιάστηκαν κόκκινες γραμμές». Πώς γίνεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ της «σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς» να περιφρονεί τη θέληση της βάσης του (που περίμενε «κυβέρνηση της Αριστεράς») ενώ το «σταλινικό» ΚΚΕ να σέβεται τα μέλη του και τους ψηφοφόρους του;

Υπογραφή Ligachev

                                          *****   

Η κομμουνιστική τάση του ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωσή της με τίτλο,
«Ατόπημα η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ! Μην πετάτε την ιστορική ευκαιρία! Σοσιαλιστική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ!»
αναφέρουν μεταξύ άλλων: 

«Η διαφαινόμενη κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ είναι ένα σοβαρό πολιτικό ατόπημα και θα αποδειχθεί στην πράξη τραγικά επιζήμια για τον εργαζόμενο λαό. Οι ΑΝΕΛ είναι ένα δεξιό αστικό κόμμα. Έχουν ένα βαθιά αντιδραστικό, αντεργατικό πολιτικό πρόγραμμα σε όλα τα βασικά πεδία, όπως η οικονομία, το κράτος, η εκπαίδευση, η εξωτερική πολιτική κλπ. Η «αντιμνημονιακή» ρητορική τους είναι μια δημαγωγική μάσκα για το καμουφλάρισμα αυτού του προγράμματος. Το πόσο αντιμνημονιακό είναι αυτό το αστικό κόμμα, αποδείχθηκε με την ανύπαρκτη αντοχή που επέδειξε κατά την διαδικασία ψήφισης μνημονιακών νόμων στη Βουλή, αλλά και όταν τελικά τέθηκε το ζήτημα της πτώσης της κυβέρνησης στην πρόσφατη προεδρική εκλογή. Η κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ, γεμάτη αστούς αριβίστες και καριερίστες, φυλλορρόησε αποφασιστικά προς το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Οι επιπτώσεις μιας κυβερνητικής συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ θα είναι πολιτικά οδυνηρές. Με τις διάφορες «κόκκινες γραμμές» τους ενάντια σε κάθε προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ που στρέφεται ενάντια στα θεμελιώδη συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης, θα λειτουργήσουν σαν ο ανοικτός πράκτορας του κεφαλαίου μέσα σε μια κυβέρνηση με «κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω στην πρώτη κιόλας δοκιμασία σοβαρών πιέσεων από την τρόικα και το ελληνικό κεφάλαιο προς τη νέα κυβέρνηση για να υποχωρήσει από ριζοσπαστικά μέτρα, ο αστικός συρφετός των ΑΝΕΛ θα σκορπίσει και θα επαναφέρει, όπως ήδη καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο έχει κάνει το κόμμα του Πάνου Καμμένου, το ζήτημα κυβερνήσεων «εθνική ενότητας», ενότητας δηλαδή και με τα υπόλοιπα κόμματα του κεφαλαίου. Αν μάλιστα στη ΝΔ υπάρξει αλλαγή φρουράς στην ηγεσία πιθανά με μια «Καραμανλική» προσωπικότητα, μια σειρά βουλευτών και στελεχών των ΑΝΕΛ θα αρχίσουν να επιστρέφουν πίσω στην πολιτική τους «μήτρα», τον παραδοσιακό κομματικό χώρο του κεφαλαίου στη χώρα.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνειδητοποιήσει όλους αυτούς του κινδύνους και αντί για τους ΑΝΕΛ, να κάνει τώρα μια συντροφική «επίθεση ενότητας» στο ΚΚΕ, επιδιώκοντας προγραμματική συμφωνία για το σχηματισμό μιας σταθερής και άνετης σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία αριστερής συγκυβέρνησης. Θα πρέπει επειγόντως να κάνει αυτό που θα έπρεπε να έχει κάνει από καιρό, να συμπληρώσει δηλαδή το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» με αντικαπιταλιστικά και σοσιαλιστικά μέτρα, όπως αυτά που υπάρχουν μέσα στο πρόγραμμα του ΚΚΕ.»