Το μνημόνιο πέθανε. Ζήτω το «Master Financial Assistance Facility Agreement»!

Το μνημόνιο πέθανε. Ζήτω το «Master Financial Assistance Facility Agreement»! Με τα λόγια της ίδιας της κυβέρνησης: «Η νέα ελληνική κυβέρνηση, διά μέσου του υπουργού Οικονομικών, κ. Γ. Βαρουφάκη, κατέθεσε αίτημα εξάμηνης επέκτασης της δανειακής σύμβασης προκειμένου να υπάρχει ομπρέλα προστασίας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα». Παρ' όλες τις φραστικές προσαρμογές, η ενδοαστική διαπάλη σε σχέση με αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης στην ΕΕ, στοιχείο της οποίας είναι η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης για λογαριασμό των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου συνεχίζεται. Οσον αφορά όμως τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που τα προηγούμενα χρόνια εξαπατήθηκαν από το αποπροσανατολιστικό - για το λαό - δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» πρέπει να γίνεται καθαρό ότι το μενού που τους σερβίρουν δεν πρόκειται να φέρει ανάκαμψη των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών, δε θα φέρει καν ανάκτηση των απωλειών. Η κυβέρνηση - σύμφωνα πάντα με τα δικά τους κείμενα - «δεσμεύεται για δημοσιονομική ισορροπία», δεν αμφισβητεί τις ιδιωτικοποιήσεις, δεσμεύεται για κάθε είδους κίνητρα προς το κεφάλαιο. Με αυτήν την έννοια, η στρατηγική υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου σε βάρος του λαού, που υπηρετήθηκε και με το μνημόνιο, θα συνεχίζεται με άλλους όρους. Συνεπώς, μηδέν εις το πηλίκον για τους εργαζόμενους.

Ήδη, με τις πρώτες αναγγελίες για τα νομοσχέδια που πρόκειται να κατατεθούν, η κυβέρνηση ομολογεί ότι προέχει να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Ακόμα και γι' αυτό το ελάχιστο των 751 ευρώ κατώτερου μισθού αναγγέλλει ότι πρώτα θα δοθούν νέες φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, για να μειωθεί το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος και αν μετά από αυτό ευαρεστηθούν οι εργοδότες να υπογράψουν νέες συμβάσεις, τότε ίσως σταδιακά οι κατώτεροι μισθοί να αυξηθούν κάπως. Το μόνο βέβαιο - πάντα με τα δικά τους λόγια - είναι να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα του ντόπιου κεφαλαίου, δηλαδή πάντα θα είναι ένα το κρατούμενο η διασφάλιση των κερδών. Γι' αυτό διάφοροι κύκλοι του κεφαλαίου δηλώνουν: «Εμπιστευόμαστε την κυβέρνησή μας»!

Ένας ακόμα δείκτης ότι η πολιτική στήριξης των στόχων του κεφαλαίου θα συνεχιστεί εις βάρος του λαού είναι και αυτή η εμπιστοσύνη. Είναι ένας ακόμα λόγος για την εργατική τάξη όχι μόνο να κουμπωθεί, αλλά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να οργανώσει την πάλη της κάτω από τις δικές της σημαίες και όχι τις σημαίες αντιτιθέμενων πλευρών της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.

Ο «οδικός χάρτης» για μια τέτοια πορεία είναι όλο εκείνο το πλαίσιο αιτημάτων που πρόσφατα παρουσίασε το ΠΑΜΕ, το πλαίσιο που δεν κάνει βήμα πίσω από το αίτημα για ανάκτηση των απωλειών, ανοίγει δρόμο και για κατακτήσεις. Η συγκυβέρνηση διαπραγματεύεται έχοντας ως «κόκκινες γραμμές» τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που ζητούν περισσότερη ρευστότητα για την ανάκαμψη, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στέλεχός της. Για να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις χρειάζεται δημόσιο χρήμα. Η ανάκτηση των απωλειών, η διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών, το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου είναι οι πραγματικές «κόκκινες γραμμές» για τους εργαζόμενους.

Από αυτούς τους στόχους, πράγματι, δεν πρέπει να κάνουν βήμα πίσω. Για να μπορούν αρχικά να σταθούν στα πόδια τους οι εργαζόμενοι, για να υπάρξουν στην πορεία προϋποθέσεις για συνολική ανατροπή της σημερινής κατάστασης.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 20 Φλεβάρη 2015.