Ψευδαισθήσεις, Αυταπάτες

Οι ψευδαισθήσεις έχουν την ικανότητα να κάνουν τον άνθρωπο να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα. Στην αστική προπαγάνδα χρησιμοποιούνται σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής.

Δημιουργούνται, αναπαράγονται, αναπαλαιώνονται, παρουσιάζονται σε χίλιες δυο μορφές και παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση αντιλήψεων και επιλογών.

 Στη νεολαία υποκαθιστούν τα ανώτερα ιδανικά, προβάλλοντας ένα ψεύτικο κόσμο φενάκης, φτηνών απολαύσεων, ευκαιριακής φτηνής ευδαιμονίας και αδιέξοδων επιλογών. Η νεολαία είναι ένα από τα μεγαλύτερα θύματα των ψευδαισθήσεων που δημιουργεί η βιομηχανία του θεάματος, της μόδας, της νυχτερινής διασκέδασης και των ναρκωτικών.

 Στο κομμάτι εκείνο της νεολαίας που ψάχνει για ιδανικά καλλιεργούνται οι ψευδαισθήσεις υπεροχής της ελληνικής φυλής που οδηγούν σε εθνικιστικές εξάρσεις, καταστροφικές ψυχώσεις και αδιέξοδες επιλογές. Ο “εξευρωπαϊσμός” και η καπιταλιστική “παγκοσμιοποίηση” δημιουργούν την ψευδαίσθηση συμμετοχής στη διαμόρφωση ανώτερων προτύπων ζωής σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ στην ουσία προωθούν το θάψιμο των μεγάλων πολιτισμικών αξιών και των πανανθρώπινων ιδανικών.

 Ψευδαισθήσεις για τους εργαζόμενους

 Οι εργαζόμενοι ακούνε πως “αν η επιχείρηση πάει καλά, τότε θα φάει κι ο εργαζόμενος ψωμάκι”. Όσο ο εργαζόμενος δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν ταΐζει το αφεντικό τον εργαζόμενο αλλά ο εργαζόμενος ταΐζει το αφεντικό, θα χύνει τον ιδρώτα του κυνηγώντας μια χίμαιρα.

 Καλλιεργείται η ψευδαίσθηση πως όσο τελειοποιούνται τα μέσα παραγωγής, η ρομποτική και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τόσο πιο ξεκούραστη γίνεται η εργασία. Στην πραγματικότητα η βαριά χειρωνακτική εργασία δίνει μεν τη θέση της σε μια “ελαφρύτερη”, αλλά αυτή προκαλεί νέες επαγγελματικές ασθένειες, όπως το στρες, η πνευματική υπερκόπωση, οι νευρικές διαταραχές κ.ά. Οι καπιταλιστές δεν μειώνουν τον εργάσιμο χρόνο αλλά ιδιοποιούνται τα αποτελέσματα της τεχνολογικής εξέλιξης. Αναγκάζουν ένα μέρος των εργαζομένων να δουλεύει περισσότερες ώρες και ρίχνουν τους υπόλοιπους στην ανεργία για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.

 Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πια ούτε τη δυνατότητα να διαλέξουν αφεντικό. Πολλές φορές κρύβουν πτυχία, εξειδικεύσεις και μεταπτυχιακά, πουλώντας την εργατική τους δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί.

 Από τα ΜΜΕ ο λαός τροφοδοτείται με την ψευδαίσθηση, πως όταν λείψουν οι κλέφτες, οι τοκογλύφοι,, ο παρασιτισμός, οι αδικαιολόγητες σπατάλες, η κακοδιαχείριση, ο αλόγιστος καταναλωτισμός, θα υπάρχει δίκαιη κατανομή του πλούτου και ευημερία. Όμως όλα αυτά τα υπαρκτά αρνητικά φαινόμενα είναι αυτό που φαίνεται και όχι η αιτία που τα γεννά. Ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι κλοπή του μόχθου των εργαζομένων. Τοκογλυφία είναι η ίδια η λειτουργία του τραπεζικού κεφαλαίου. Παρασιτισμός είναι η ίδια η ύπαρξη της αστικής τάξης. Οι σπατάλες προέρχονται πρώτα και κύρια από την αδυναμία κοινωνικού προγραμματισμού της παραγωγής. Η κακοδιαχείριση προέρχεται από την έλλειψη κοινωνικού ελέγχου στην παραγωγή. Ο αλόγιστος καταναλωτισμός είναι η μόνιμη επιδίωξη του κεφαλαίου.

 Επομένως όλες αυτές οι βλαβερές συνέπειες για το λαό δεν είναι δυνατόν να καταργηθούν αν δεν καταργηθεί ο ίδιος ο καπιταλισμός.

 Μικροαστικές ψευδαισθήσεις

 Η λάμψη του καπιταλιστικού συστήματος, η γκλαμουριά, όπως την ονομάζει ο λαός, δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Ο μικροαστός τρέφει την αυταπάτη πως με την εξυπνάδα του, την εργατικότητά θα καταφέρει να γίνει κι αυτός αστός. Δεν αντιλαμβάνεται πως το “αλώνι” της αστικής τάξης είναι περιορισμένο και πως η είσοδος του ενός νέου αστού προϋποθέτει την έξοδο κάποιου άλλου. Παραγνωρίζουν ότι το “αλώνι” αυτό γίνεται ολοένα και μικρότερο, ότι δηλαδή ο κοινωνικός πλούτος συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια.

 Στους μισθωτούς δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι θα πλουτίσουν αν ξεφύγουν από τη μισθωτή εξάρτηση ακολουθώντας το δρόμο της επιχειρηματικότητας. Παίρνοντας όμως αυτό το δρόμο ελάχιστοι στέκονται τυχεροί κι αυτοί προσωρινά. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία αποτυγχάνουν, χάνουν αυτά που είχαν ξοδέψει και βυθίζονται στο χρέος. Τα χαμένα όνειρα τους βουλιάζουν στο βάλτο της απελπισίας. Στο βαθμό που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματική αιτία της αποτυχίας τους αποκτούν τις πιο αντιδραστικές και αντικοινωνικές αντιλήψεις. Μετατρέπονται σε εχθρούς της ίδιας της τάξης τους.

 Ψευδαισθήσεις για την εθνική ασφάλεια.

 Στο λαό καλλιεργείται η ψευδαίσθηση της οικονομικής προόδου, της εθνικής ασφάλειας και της ειρήνης όσο η χώρα βρίσκεται μέσα σε κάποια οικονομική ή πολεμική συμμαχία, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Αυτές όμως οι συμμαχίες βρίσκονται πίσω από τις οικονομικές και εθνικές καταστροφές. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, καλλιεργείται η αυταπάτη πως το ΝΑΤΟ είναι για την Ελλάδα ασπίδα σε ενδεχόμενη επίθεση από την Τουρκία. Στην πραγματικότητα το ΝΑΤΟ έχει συμφέρον από τη δημιουργία και την όξυνση αντιπαραθέσεων ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα. Έτσι γιγαντώνονται οι Νατοϊκές πολεμικές βιομηχανίες, και ενισχύονται οι μηχανισμοί, που φέρνουν σε αντιπαράθεση τις δύο χώρες. Και οι δύο χώρες εφαρμόζοντας τις ιμπεριαλιστικές επιλογές μένουν δεμένες στο άρμα της εξάρτησης, αντιμετωπίζοντας διαρκώς το ενδεχόμενο μιας πολεμικής σύρραξης.

 Η αντίληψη, που χωρίζει τους πολιτικούς των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών σε καλούς και κακούς, σε φιλέλληνες και ανθέλληνες δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως κάποιοι ξένοι μας μισούν επειδή “είμαστε καλύτεροί τους”. Προπαγανδίζεται με πολλούς τρόπους πως όλος ο κόσμος μας χρωστάει επειδή “δώσαμε τα φώτα μας στην ανθρωπότητα” πριν 2500 χρόνια. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού για την ανθρωπότητα θα πρέπει να μη μας διαφεύγει πως το ελληνικό “φως” δεν προήλθε από παρθενογένεση. Θα ήταν αδύνατο να δημιουργηθεί αν η ανθρωπότητα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε δημιουργήσει τις υλικές και πνευματικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.

 Οι τραγικές ψευδαισθήσεις των κομμουνιστών

Ψευδαισθήσεις δημιουργήθηκαν και στους κομμουνιστές σε πολλές περιπτώσεις όπως αυτές που ακολουθούν πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές επιτυχίες και αποτυχίες καθώς και από λαθεμένες εκτιμήσεις του ταξικού χαρακτήρα των συγκρούσεων.

 Το νικηφόρο τέλος του Β' παγκοσμίου Πολέμου δημιούργησε σε κομμουνιστικά κόμματα την ψευδαίσθηση ότι η αστική τάξη μπορεί να αποδεχθεί την κοινοβουλευτική της ήττα και να παραδώσει την εξουσία. Μεγάλα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπως το Γαλλικό, το Ιταλικό κ.ά. συμμετείχαν σε αστικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις, συμμάχησαν για την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής εξουσίας με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εναντίον συντηρητικών κομμάτων. Χύνοντας νερό στο μύλο του καπιταλισμού πέτυχαν το αντίθετο από αυτό που επεδίωκαν, κατέληξαν στον ιδεολογικό αφοπλισμό και τελικά στην αυτοδιάλυση.

Αυτού το είδους οι ψευδαισθήσεις αξιοποιούνται, μεθοδεύονται και πατρονάρονται από τα κέντρα κατασκευής του Ψυχολογικού Πολέμου. Μόνιμη επιδίωξη της αστικής τάξης είναι να παρασύρει τον ταξικό της αντίπαλο σε ένα “παιχνίδι” με τους δικούς της όρους ώστε να τον αποπροσανατολίσει, να τον καθυστερήσει, να τον αποδυναμώσει, να τον αφοπλίσει, και τελικά να τον εξουδετερώσει.

 Η ιστορία έχει να παρουσιάσει επώδυνα ιστορικά διδάγματα από την πείρα αποτυχημένων επαναστάσεων, όπως για παράδειγμα του 1918 στη Γερμανία, ή όπως η άνοδος στην κυβερνητική εξουσία της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Το τραγικότερο παράδειγμα είναι η νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση. Πέτυχε το σκοπό της όταν όχι μόνο οι συνειδητοί αντεπαναστάτες αλλά και οι ίδιοι οι κομμουνιστές πίστεψαν πως η σοσιαλιστική οικονομία μπορεί να ενσωματώνει και καπιταλιστικούς νόμους της αγοράς.

 Έτσι συντελέστηκε ένα τεράστιο πισωγύρισμα της ιστορίας, πολύ γρηγορότερα, πολύ πιο ανώδυνα για τον καπιταλισμό, πολύ πιο βαθιά από όσο υπολόγιζαν τα κέντρα κατασκευής του Ψυχολογικού Πολέμου. Οι λαοί των σοσιαλιστικών χωρών έχασαν μονομιάς ότι είχε κατακτηθεί μέσα σε επτά δεκαετίες με γιγαντιαίους αγώνες και ανείπωτες θυσίες. Ταυτόχρονα οι λαοί των υπόλοιπων χωρών έπαψαν να έχουν σα φυσικό σύμμαχό τις σοσιαλιστικές χώρες και βυθίζονται σε ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Θα βρουν όμως τη δύναμη να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, επειδή και το θέλουν και το μπορούν.